شعر فرانسه: «روزنامه» سروده‌ی بلیس سِندرار با ترجمه‌ی سودارو
بلیس سِندرار
(فردیک لوئیس سوئسِر)
1887 تا 1961
لو شو دو فوند، سوئیس
سِندرارْ روزنامه‌نگار، دریانورد، تاجر، عضو لژیون خارجی، مقاله‌نویس و منتقد ادبی سوئیسی بود. او هم‌چنین هم‌کار آبِل گانس در زمینه‌ی فیلم‌سازی بود و برای سینمارهایی در مورد سینما و مدرنیسمْ هم متن‌هایی را نوشته است. سفرهای طولانی او – سفرهای واقعی یا خیالی – موضوع اصلی نوشته‌هایش در نثر و شعر هستند. او رابطه‌ای نزدیکی با جنبش کوبیسم و جنبش سوررئالیسم داشت و همین‌طور او چهره‌ای برجسته در ادبیات تاریک‌نگرِ اواخر قرن نوزدهم فرانسه بود. او از پدری سوئیسی و مادری اسکاتلندی به‌دنیا آمد و در پانزده‌سالگی از خانه فرار کرده و در روسیه مشغول به‌کار شد. بعدها مدتی کوتاه در بِرن (سوئیس) درس خواند و سرانجام در سال 1910 در پاریس اقامت گزید. او در جنگ جهانی اول خدمت کرد و در یک نبرد، دست راست خود را از دست داد. او علاقه‌ی بسیاری به تفاوت‌های فرهنگی داشت و مخصوصاً در فرهنگ جوامع سیاه‌پوست گسترده دست به مطالعه زده بود و به این شکل همیشه دست خودش را در پیش‌روی بودن در جهان ادبیات، باز نگه می‌داشت.
روزنامه
مسیح
یک ماهی می‌شود که به تو فکر نکرده‌ام
از وقتی یکی مانده به آخرین شعرم را در «عید پاک» نوشتم
اما از آن موقع زندگی‌ام خیلی تغییر کرده
اما خودم هنوز همان‌شکلی مانده‌ام
می‌خواستم نقاش بشوم
امشب نقاشی‌هایم را روی دیوار آویزان کرده‌ام
آن‌ها پنجره‌هایی غریب به درونم باز می‌کنند و این من را به یاد تو می‌اندازد.
مسیحْ
زندگیْ
در جست‌وجویِ همین دو تا هستم.
نقاشی‌هایم به آزارم نشسته‌اند
من لبریز احساساتم
و همه چیزیْ عصبی‌ام می‌کند.
یک روز کامل غمگین به دوست‌هایم فکر می‌کردم
و روزنامه می‌خواندم
مسیح
زندگی روزنامه‌ي بازی در طول دست‌های من بود و به‌صلیب کشیده شده بود
روزنامه در طول صفحه‌های خودش
با آتش‌ها
آشوب‌ها
اشک‌ها به‌صلیب کشیده شده بود.
تو توی فکر هواپیمایی هستی
که سقوط خواهد کرد،
آن هواپیما، خودِ من هستم.
شور
آتش
انبوهِ
روزنامه‌ها...
این‌که نخواهی از خودت حرف بزنی
پوچ است
بعضی‌وقت‌ها باید فریاد بکشی:
من آن موجود ِ دیگر هستم،
خیلی هم باید حساس باشی:
رقص ِ من
افلاطون به شاعرها و به
یهودِ سرگردان و به
دون ژوانِ متافیزیک حق شهروندی نداد،
دوستان، عزیزانِ من،
دیگر بین ماها خبری از رسوم نیست و هنوز هم به عادت‌هایی تازه دست پیدا نکرده‌ایم
ما باید خودمان را از استبداد مجله‌ها
استبداد ادبیات
استبداد زندگیِ بیچارهِ
ماسک‌ها
و البته زن‌ها رها کنیم،
نیچه می‌خواهد به ما رقص یاد بدهد
می‌خواهد زن یاد بدهد،
اما طنزش را هم دارید؟
پیوسته آمدن و پیوسته برگشتن
پیوسته در خیابان‌ها ول گشتن
برای کل مردمان، برای کل کشورها،
و به این شکل دیگر وزنه و مسوولیت بر روی شانه‌هایمان نداریم،
مثل این شده که دیگر اصلاً وجود هم نداریم...
من جنتلمنی هستم که با قطار سریع‌السیر اسطوره‌یی در طول اروپا پیش می‌رود
و مایوس از پنجره بیرون را می‌نگرد
منظره‌ها دیگر مجذوبم نمی‌کنند
اما رقص منظره‌ها
چرا
مجذوبم می‌کند:
پاری‌تاتاتا تی تاتا...
و کل وجودم هیجان‌زده می‌شود.
سید مصطفی رضیئی (سودارو) هستم. لیسانس ادبیات انگلیسی از دانشگاه غیرانتفاعی خیام، متولد بیست فروردین 1363 در مشهد و ساکن کشور کانادا. اولین قرارداد کتاب‌ام را در سال 1385 با نشر «کاروان» بستم، کتاب شفاهی توقیف شد. کتاب‌های دیگرم را بتدریج نشرهای «افراز»، «ویدا»، «کتابسرای تندیس»، «پریان»، «مروارید» و «هزاره‌ی سوم اندیشه» به بازار می‌فرستند. نوشته‌هایم در روزنامه‌ها و مجله‌های مختلفی از جمله «تهران امروز»، «کارگزاران»، «اعتماد»، «اعتماد ملی»، «فرهیختگان»، «آسمان»، «تجربه»، «مهرنامه»، «همشهری داستان»، «همشهری اقتصاد» و «گیلان امروز» منتشر شده‌اند. یک سال مسوول مرور کتاب وب‌سایت «جشن کتاب»، متعلق به انتشارات کاروان بودم ونزدیک به چهار سال مسوول مرور کتاب وب‌سایت «جن و پری» بودم و مدتی هم در وب‌سایت‌های «مزدیسا»، «مرور» و «مد و مه» می‌نوشتم. دارم سعی می‌کنم که زندگی‌ام را مرتبط با کتاب نگه دارم. در مطبوعات صرفا در مورد کتاب و ادبیات می‌نویسم و بیشتر وقت‌ام به نوشتن مرور کتاب می‌گذرد. وب‌لاگ‌نویسی را در سال 2004 در بلا‌گ‌اسپات با نام «سودارو» شروع کردم که بعد از سه سال و نوشتن هشت‌صد پست وب‌لاگ، ف‌ی‌ل‌ت‌ر شدم. بعد به حسین جاوید در «کتاب‌لاگ» ملحق شدم و صفحه‌یی در آن وب‌سایت داشتم که بعد از حدود دو سال و نوشتن نزدیک به یک‌صد و هفتاد پست، آن‌جا هم ف‌ی‌ل‌ت‌ر شد. بعد به بلاگ‌فا پناهنده شدم تا گذر روزگار چه در چنته‌ی خود داشته باشد. مرسی که به این‌جا سر می‌زنید.